Η τραγωδία του Αισχύλου αποτελεί το πρώτο μέρος από την τριλογία της Ορέστειας, με τις Χοηφόρες (ή Χοηφόροι) και τις Ευμενίδες να την ολοκληρώνουν. Ο Αγαμέμνων ξεκινά από την αναγγελία της νίκης επί της Τροίας, τον χορό των γερόντων να αφηγούνται όλα τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στα δέκα χρόνια της διάρκειας του πολέμου, προχωρά στην συνάντηση της Κλυταιμνήστρας με τον Αγαμέμνονα και τελειώνει με την δολοφονία του βασιλιά και της Κασσάνδρας.
Το αρχαίο θέατρο στο Δίον είναι μισοβυθισμένο μέσα στην γη. Η σκηνή έχει πίσω της ένα ανάχωμα γύρω στα 4-5 μέτρα όπου είναι και η σημερινή στάθμη της πεδιάδας. Για να κατέβουν οι ηθοποιοί υπάρχει ένας μικρός κατηφορικός χωματόδρομος. Είναι από της όμορφες στιγμές κάθε παράστασης να παρακολουθείς την μικρή πομπή του θιάσου να μπαίνει στο θέατρο. Έτσι έγινε και με την παράσταση αυτή. Μόνο που….. τι να πω…. η πομπή αυτήν την φορά μου θύμισε παρέλαση Τζένταϊ στο Star Wars. Κάθε ηθοποιός κρατούσε μία λάμπα φθορίου που έμοιαζε με «φωτόσπαθο», το οποίο χρησιμοποιούσε σε αρκετά σημεία της παράστασης. Δεν μπορώ να ξέρω τι ήθελε να πει με αυτό η σκηνοθέτης Νικαίτη Φριντζήλα, η οποία όμως υπήρξε πολύ πιστή στον τρόπο απόδοσης της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Τα σκηνικά και τα κουστούμια ήταν πολύ καλά. Η σκηνή μεταβαλλόταν μπροστά στα μάτια μας, από τις επάλξεις στου κάστρου, στην πόλη και στο παλάτι.
Η τραγωδία αρχίζει με τον φύλακα να αφηγείται γιατί πρέπει να παραμένει άγρυπνος στις επάλξεις και την αναγγελία της νίκης των Δαναών. Ο Βασίλης Χαλακατεβάκης στο ρόλο του φύλακα και ως μέλος του χορού εξαιρετικός.
Ο χορός σε γενικές γραμμές ήταν καλός. Ο Βασίλης Μπισμπίκης στο ρόλο του Αίγισθου, τραγικός, έτσι για να ταιριάζει με την τραγωδία. Ευτυχώς ο ρόλος του μικρός.
Στον Αγαμέμνονα ο ομώνυμος ρόλος η αλήθεια είναι ότι είναι μικρός, η απόδοση του όμως από τον Μηνά Χατζησάββα κάθε άλλο παρά μικρή ήταν. Έδινε την πραγματική διάσταση σε αυτό που λένε τραγωδός.
Στον ρόλο της Κλυταιμνήστρας η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Προσωπικά δεν μου αρέσει καθόλου. Την βρίσκω πολύ στημένη και ψυχρή σε όποιον ρόλο και αν την είδα. Βέβαια στην τραγωδία γενικά είναι πολύ στυλιζαρισμένα όλα αφού απλά απαγγέλουν στίχους έστω και αν είναι σε μετάφραση. Όταν ανεβάζει τον τόνο της φωνής της για να προσδώσει τραγικότητα ή πόνο και έμφαση, αισθάνομαι να χάνει την ηθοποιία της. Θα πω βέβαια πως για πρώτη φορά μου άρεσε σε κάτι. Όταν είχε χαμηλό τόνο στην φωνή της ήταν απολαυστική, όπως στην σκηνή του καλωσορίσματος του Αγαμέμνονα, όπου προσπαθεί με γλυκόλογα και γαλιφιές πασπαλισμένες με λεπτή ειρωνεία να παρασύρει τον βασιλιά στο δωμάτιό τους. Στην τελική σκηνή που με αιματοβαμμένα χέρια, πάνω από τα νεκρά σώματα του Αγαμέμνονα και της Κασσάνδρας, ανακοινώνει γεμάτη χαρά την εκδίκησή της, υπάρχει ένα σκωτσέζικο ντους, καλή κακή, καλή κακή, ανάλογα με τον τόνο της φωνής της.
Η αποκάλυψη της παράστασης η Θεοδώρα Τζήμου στον ρόλο της Κασσάνδρας. Παρούσα σε όλη την διάρκεια της παράστασης, άσχετα αν ο ρόλος της ήταν μικρός και προς το τέλος. Μικρός αλλά με ένα συνταρακτικό μονόλογο, την στιγμή που ο χορός των γερόντων την προτρέπει να το σκάσει πριν την βρει η Κλυταιμνήστρα και την σκοτώσει και εκείνη. Η Κασσάνδρα παραμένει πιστή στον θεό Απόλλωνα που της χάρισε το δώρο της πρόγνωσης. Οι στιγμές που πέφτει σε έκσταση παίρνοντας τους χρησμούς από τον Απόλλωνα εξαιρετικές. Τρέμει σύγκορμη την μια στιγμή και την άλλη σε πλήρη ηρεμία αποδέχεται την μοίρα της.
Σε αρκετά σημεία της παράστασης υπήρχε χρήση μικροφώνου, εκεί που έπρεπε να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση. Θα πω ότι μου άρεσε, έδινε έναν άλλο τόνο αυτή η εναλλαγή.
Πάρα πολύ καλή και η μουσική επένδυση της παράστασης. Μια γλυκιά μελωδία από ένα κλαρίνο. Δεν μπόρεσα να βρω το όνομα του μουσικού που απέδιδε αλλά ήταν εξαιρετικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου