Για να είμαι ευτυχισμένη στο γάμο μου πρέπει να είμαι δούλα και κυρά;

    Κάποτε ίσως, τώρα τα δεδομένα άλλαξαν Αντωνάκη......

γράφει η  Ιωάννα Ζυμαρίτη

 

Ανήκω στην κατηγορία των κοριτσιών που με το ζόρι δίπλωναν καμιά μπλούζα στο εφηβικό τους δωμάτιο. Αυτό δε, που με έφερνε στα όρια μου ήταν η ματαιοδοξία του στρωμένου κρεβατιού: εκεί θα ξανακοιμόμουν το βράδυ, στο δωμάτιο μου δεν εκτελούνταν έργα οδοποιίας, ούτε ήμουν υπό καθεστώς μετακόμισης ή βαψίματος. Προς τι λοιπόν ο πανικός της μητέρας μου.

Ομως κάποια στιγμή ξεφεύγεις από τον μητρικό κλοιό και πέφτεις στον αντρικό και κατά επέκταση στον εντυπωσιασμό της πεθεράς. Θυμάμαι τον εαυτό μου στα 18, στα πάρτυ του αγοριού μου, να παριστάνω την καλή οικοδέσποινα, με σκοπό να τον καταπλήξω. Η δεινότητα στα οικοκυρικά, σου λέει, κάποτε αποτελούσε μέγα προσόν για την αποκατάσταση μιας δεσποινίδος.

Οταν αργότερα βρέθηκα σε μια σχέση γάμου - από αυτές που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στο χωρισμό - περιορίστηκα στα απολύτως απαραίτητα. Εκείνος βέβαια αποτελεί παρελθόν, επειδή υπολειπόμουν νοικοκυροσύνης. Ενας θυμός με έπιασε και τάχθηκα υπέρ των πολέμιων της φασίνας, αποκλείοντας από την τηλεόρασή μου τα reality μαγειρικής.

Σήμερα, με βρίσκω πιο προσγειωμένη και με λιγότερη διάθεση για διαμάχη με το αντρικό φύλο. Αρκετά τους έχουμε απομακρύνει και γενικά αρκετά και με τη γκρίνια. Θέτω το δίκιο κάπου στη μέση, γιατί κάπου εκεί βρίσκεται - μακριά από φεμινιστικά και φαλλοκρατικά σύνδρομα.

Η δική τους πλευρά επηρεάζεται από τα κοινωνικά πρότυπα που κληρονομήσαμε από τότε που η γυναίκα καθόταν στο σπίτι και η βασική της ενασχόληση ήταν τα οικοκυρικά. Ακόμη και όσοι έχουν ζήσει χρόνια μόνοι τους, βρίσκουν πιο όμορφο να φάνε κάτι από τα χεράκια μας και να κοιμηθούν σε σεντόνια πλυμένα επίσης από τα χεράκια μας. Να θυμίσω, εδώ, την άνεση με την οποία οι άνδρες λερώνουν με ψίχουλα την μοκέτα υπό τις δικές μας στριγγλιές απαντώντας με αγανάκτηση «Και τι να κάνω τώρα που καθάρισες; Να περπατάω στον αέρα;» - αν μπορούσες, θα το εκτιμούσα.

Από την άλλη, εμείς τους θέλουμε δυνατούς, με γνώση της τεχνικής παντώς είδους μερεμετίου, να μπαίνουν μπροστά στον κίνδυνο, να βγάζουν περισσότερα από εμάς και να έρχονται μαζί μας στον γυναικολόγο, και… και… Ετσι, νιώθουμε ότι συμπληρώνουν την αδύναμη φύση μας και αυξάνουν παράλληλα τη λίμπιντο μας.

Θαρρώ, πως ένα αόρατο χέρι τα έχει όλα καλώς καμωμένα, κάπως ίσα μοιρασμένα ώστε γυναίκες και άνδρες να απαιτούν και να προσφέρουν. Μια ερωτική εκδοχή του δούναι και λαβείν.

Τελικά, όπως σε όλα τα πράγματα ο τρόπος είναι αυτός που καθορίζει την ματιά που προσεγγίζουμε το καθετί. Θα μπω στο ρόλο της νοικοκυράς - εξάλλου, μου αρέσει να τον ευχαριστώ. Αλλά, θέλω ένα γλυκό βλέμμα μόλις γευθεί το φαγητό μου, θέλω μια όμορφη βόλτα αφού θα έχω γυαλίσει το σπίτι… ακόμη και να μου κάνει για λίγο παρέα όταν πλένω τα πιάτα. Οπως και εγώ θα σεβαστώ την ανάγκη του να διαβάσει ήσυχος - ήσυχος την εφημερίδα του ή να δει αγώνα ποδοσφαίρου χωρίς γκρίνιες.

Είναι αυτός ο πολιτισμός του ζευγαριού που κάπου έχει χαθεί. Ας τον βρούμε γιατί εκεί κρύβεται πραγματικά η ισότητα. Ενας άνδρας να μου δέσει σφικτά την ποδιά παρακαλώ - πριν μου κατεβάσει τα χαλιά

 

Σύνδεσμος : http://www.gamos.gr/editorschoice/article/?aid=417