γράφει η Έλσα Παπαγιαννοπούλου
| ||||||||||||
Έβρισκα πάντα ακριβό το εισιτήριο των 20 ευρώ το άτομο για μία, ουσιαστικά, κινηματογραφική παράσταση. Πριν δύο βδομάδες βρήκα κουπόνια από μία εφημερίδα για έκπτωση 50%, έτσι ακολούθησα την διαδικασία και στις 16 το μήνα πήγα στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Η παράσταση άρχιζε στις 7:55, φυσικά άρχισε στην ώρα της. Εδώ δεν ξέρω ακριβώς πώς να αρχίσω, να πω πρώτα τα καλά ή τα άσχημα? Χμ….. Λοιπόν, το πρώτο 15λεπτο περίπου τόσο ο ήχος όσο και η εικόνα ήταν άκρως απογοητευτική, μέχρι που σκέφτηκα ότι αν συνεχίσει έτσι να φύγω. Η οθόνη είναι από αυτές τις οθόνες σε ρολό και είναι μικρότερη της μετάδοσης, με αποτέλεσμα η εικόνα να επεκτείνεται και έξω από το δεξιό περιθώριο της. Ο ήχος στην αρχή ήταν σαν να άκουγα όπερα από το διπλανό διαμέρισμα.
Αυτό που βελτιώθηκε και έγινε εξαιρετικό ήταν μόνο ο ήχος οι φωνές των ερμηνευτών μαγευτικές, καθηλωτικές θα έλεγα. Η μουσική εξαιρετική, και το λέω αυτό γιατί οι περισσότεροι νομίζουν ότι η μουσική της όπερας είναι πάντα η ίδια. Όχι, εξαρτάται καθαρά από τον Διευθυντή Ορχήστρας, αυτός είναι που αποφασίζει αν η μουσική θα είναι χωρίς εξάρσεις ή αν και σε ποια τμήματά της θα δώσει έμφαση. Ο νεαρός Ιταλός Michelle Mariotti, ήξερε πολύ καλά πώς να αποδώσει σωστά την μουσική. Φυσικά τον διευθυντή της ορχήστρας πρέπει να τον βοηθούν και οι ερμηνευτές. Και θα το ξαναπώ ήταν όλοι τους καθηλωτικοί. Οι τέσσερις φυσικά ξεχώρισαν, ο Zeljko Lucic (Ριγολέτο), ο Piotr Beczala (Δούκας), η Diana Damrau (Τζίλντα, κόρη του Ριγολέτο) και Stefan Kocan ( Σπαραφουτσίλε). Για μένα ο Ριγολέτο και ο Σπαραφουτσίλε ήταν κορυφαίοι.
Εδώ σταματάνε τα καλά στοιχεία της μετάδοσης. Θα μου πείτε ότι αυτό έχει μόνο σημασία. Σίγουρα, αλλά όλα τα άλλα ήταν σκέτη ταλαιπωρία. Πρώτα από όλα η εικόνα δεν βελτιώθηκε καθόλου και ήταν σαν να παρακολουθείς θερινό σινεμά το σούρουπο, που το ελάχιστο φως της ημέρας δεν επιτρέπει την εικόνα να είναι ζωντανή και έντονη. Στην αρχή υπήρχαν σταματήματα εικόνας και ήχου. Επίσης στο τελευταίο δίλεπτο, λίγο πριν πεθάνει η Τζίλντα, η οθόνη έγραψε « δεν υπάρχει σήμα» … αναμενόμενα προβλήματα για ζωντανή μετάδοση παράστασης. Αλλά ενοχλητικά.
Υπήρχε η «οικοδέσποινα» της όλης παράστασης η οποία προλόγισε , δίνοντας πληροφορίες τόσο για την υπόθεση του έργου όσο και για το ότι η μεταφορά της υπόθεσης στο Λας Βέγκας της δεκαετίας του 1960 υπήρξε, κατά γενική παραδοχή, πετυχημένη. Εδώ θα συμφωνήσω, φαινόταν ότι έγινε πολύ σωστή μεταφορά των χαρακτήρων και των ρόλων, και όπως είπαν και οι ερμηνευτές, μελέτησαν ταινίες της εποχής, καθώς και παραστάσεις των καζίνο, και κάθε ένας υποδυόταν σε κινήσεις και στυλ πραγματικά πρόσωπα εκείνης της εποχής…. Π.χ. ο Μαρούλο στήριξε την κίνηση και το στυλ ντυσίματος στον Ντιν Μάρτιν…
Αυτό που ήταν πάρα πολύ κουραστικό ήταν τα διαλλείματα. Μισή ώρα το πρώτο και 40 λεπτά το δεύτερο. Κατά την διάρκεια των διαλλειμάτων η μετάδοση δεν σταματούσε, υπήρχαν συνεντεύξεις των ερμηνευτών, τρέιλερ της επόμενης όπερας Πάρσιφαλ καθώς και των δύο βασικών ερμηνευτών της… επίσης συνεντεύξεις της μακιγιέζ και της ενδυματολόγου?
Σε μία όπερα που η πρώτη πράξη είναι μία ώρα και ένα τέταρτο περίπου, και οι δύο επόμενες είναι περίπου από μισή ώρα, τα διαλλείματα είναι τεράστια. Μετά το δεύτερο είχα ξεχάσει τι έβλεπα, χάνεται η μαγεία της όπερας. Στις παραγωγές του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης τα διαλλείματα διαρκούν πολύ λιγότερο.
Από περιέργεια μπήκα στο site της Met N.Y., για να δω αν και πόσο διαθέτουν τα dvd των live παραστάσεων….. από 18 έως 30 δολάρια!!!Aποφάσισα ότι είναι προτιμότερο να παραγγείλω το dvd και να απολαύσω την όπερα χωρίς διακοπές και χωρίς να είμαι καθηλωμένη σε μία καρέκλα για τρείς ώρες και 35 λεπτά.
Κλείνοντας θέλω να δώσω συγχαρητήρια στην κυρία Έφη Καλιφάτη (ελπίζω να θυμάμαι το όνομα σωστά) η οποία έκανε την απόδοση του λιμπρέτο στα ελληνικά. Εξαιρετική δουλειά, υπέροχος λόγος και πιστή στο αρχικό ιταλικό λιμπρέτο. Ξέρω ιταλικά και φυσικά και την όπερα για να είμαι σε θέση να βεβαιώνω την πιστότητα.
Αυτό που πραγματικά προκαλούσε γέλιο ήταν οι αγγλικοί υπότιτλοι, κυριολεκτικά ότι να ‘ναι….. σε μία απλή αμερικανική γλώσσα χωρίς την παραμικρή ομοιότητα με τους πραγματικούς στίχους. Η κυρία Renne Fleming, η παρουσιάστρια, είπε κάποια στιγμή ότι μπορεί η HD Live μετάδοση να είναι πολύ καλή στην απόδοση, αλλά η εμπειρία της φυσικής παρουσίας μας στην αίθουσα της MET είναι ανεπανάληπτη και πρέπει, αν βρεθούμε ποτέ στην Νέα Υόρκη, να παρακολουθήσουμε μία όπερα.
Πηγή: http://cityportal.gr/articles_det1.asp?subcat_id=5&article_id=46387
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου