Φίλοι χωρίς παιδιά.......

 

 

 

 

 

 

 

Βγάζουν τα άπλυτά σου στη φόρα μπροστά στο παιδί, σου τηλεφωνούν τα μεσάνυχτα και θυμώνουν που δεν απαντάς, σου «τη λένε» επειδή δεν τους ακολουθείς στα πάρτυ και τις εκδρομές, δίνουν στο παιδί σου σοκολάτες, πατατάκια και...κρασί, το παίζουν έξυπνοι, σε λένε υπερβολικό και γενικώς κάνουν ό,τι μπορούν για να σε πείσουν ότι το χάσμα ανάμεσά σας έχει γίνει ξαφνικά πολύ μεγάλο. Θα έρθει και η σειρά τους όμως, και τότε...
 

1. Τηλεφωνούν τις πιο ακατάλληλες ώρεςΟι φίλοι μας που δεν έχουν παιδιά αγνοούν ότι για τους φρέσκους γονείς σχεδόν όλες οι ώρες είναι ακατάλληλες. Ανυπόμονα μηνύματα έρχονται την ώρα του θηλασμού, το σταθερό χτυπάει την ώρα που κάνουμε μπάνιο το παιδί (και καπάκι χτυπάει και το κινητό), την ώρα που το κοιμίζουμε ή ακόμη χειρότερα μόλις έχει κοιμηθεί!  Η κολλητή μας φίλη θα πάρει τα βαθιά μεσάνυχτα απαιτώντας να μιλήσουμε (πάλι) για τα γκομενικά της, ο φίλος για έναν τηλεφωνικό σχολιασμό των αποτελεσμάτων του ματς ή της επικαιρότητας (ούτε καν του περνάει από το μυαλό ότι δεν έχουμε δει τηλεόραση εδώ και μέρες), ο κουμπάρος θέλει να περάσει για ένα ποτάκι και έρχεται στις 11 τη νύχτα.
Τι κάνουμε: Εμείς τίποτα, εκείνοι πρέπει να κάνουν υπομονή και να δείξουν κατανόηση. Στο φινάλε, φίλοι είναι, οφείλουν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Αν πάλι εξακολουθούν να φέρονται εγωιστικά και να μην καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούμε να είμαστε πια σε ανοιχτή επικοινωνία μαζί τους, όπως στο παρελθόν, μήπως δεν είναι τόσο φίλοι όσο νομίζαμε;

2. Ανησυχούν ότι το παιδί σου αρρωσταίνει συνέχεια υπονοώντας πως κάτι κάνεις λάθος
Μα πάλι άρρωστο είναι το παιδί; Η ερώτηση ακούγεται συχνά από τα φιλικά χείλη με συγκεκαλυμμένες μεν, σαφείς δε αιχμές για τους δικούς μας χειρισμούς. Οι φίλοι που δεν έχουν παιδιά δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι τα παιδιά αρρωσταίνουν με πολύ μεγάλη συχνότητα -ειδικά όταν πηγαίνουν στον παιδικό σταθμό ή όταν συναναστρέφονται άλλα παιδάκια μεγαλύτερης ηλικίας-. Νομίζουν ότι κάτι κάνουμε λάθος εμείς, ότι δεν προσέχουμε αρκετά, ότι προσέχουμε υπερβολικά, ότι το παιδί μας έχει κάποια ευπάθεια, ότι ο γιατρός που έχουμε επιλέξει δεν είναι καλός κλπ. Εμείς από την άλλη γινόμαστε έξω φρενών. Πώς είναι δυνατόν οι φίλοι μας να μας αμφισβητούν με αυτό τον τρόπο; Τι ξέρουν αυτοί από παιδιά; Δεν φτάνει η αγωνία, η αϋπνία, το τρέξιμο στους γιατρούς κλπ κάθε φορά που τα παιδιά αρρωσταίνουν –και αρρωσταίνουν τόσο συχνά!-, πρέπει να ανεχόμαστε και τις αυθαίρετες, σιωπηρές κατηγορίες των φίλων μας.
Τι κάνουμε: Την επόμενη φορά που θα ακούσουμε την ερώτηση: "Πάλι άρρωστο είναι; Τι συμβαίνει στο παιδί;" απαντάμε: "Είναι παιδί!

3. Σου προτείνουν να αφήσεις το  μωρό και να πας ταξίδι. Το καλοκαίρι με το ιστιοπλοϊκό, τα Χριστούγεννα στο Λονδίνο ή το Πάσχα στο Άμστερνταμ
Η ατάκα είναι χαρακτηριστική: «Έλα μωρέ, τι θα πάθει; Άστο με τη γιαγιά και πάμε. Ξέρεις τι ωραίο που είναι το Λονδίνο τα Χριστούγεννα;». Και εμείς δεν ξέρουμε με τι να θυμώσουμε πιο πολύ. Με τους φίλους και τις επίμονες, "ανήθικες" προτάσεις τους ή επειδή το Λονδίνο είναι πράγματι όμορφο τα Χριστούγεννα και εμείς δεν θα μπορέσουμε να το δούμε φέτος; Οι φίλοι, συνηθισμένοι από τις ξέγνοιαστες, κοινές μας διακοπές του παρελθόντος, δεν εννοούν να καταλάβουν ότι τα Χριστούγεννα και το Πάσχα για μας δεν σημαίνουν πια ξενύχτι, ποτό, βόλτες, ξεναγήσεις, shopping. Είναι η ευκαιρία μας να περάσουμε χρόνο με το παιδί μας, να το χαρούμε και ναι, να το μυήσουμε στις παραδόσεις. Ναι, φέτος θα βάψουμε κόκκινα αυγά, θα ανοίξουμε την πόρτα στα παιδάκια που λένε τα κάλαντα, θα στολίσουμε μαζί του το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, θα πασπαλίσουμε με άχνη την βασιλόπιτα.
Τι κάνουμε: Αγνοούμε τους φίλους και περιμένουμε να μεγαλώσει το παιδί για να πάμε μαζί του στο Λονδίνο.

4. Πιστεύουν πως υπερβάλλεις όταν ανησυχείς ή το υπερπροστατεύεις
Θεωρούν ότι βλέπουμε κινδύνους εκεί που δεν υπάρχουν και ότι οι περισσότερες ανησυχίες μας (μην αρρωστήσει, μην χτυπήσει, μην πάθει κάτι κακό, αν το μεγαλώνουμε σωστά, αν θα είμαστε σε θέση να το κάνουμε και στο μέλλον κλπ) είναι αβάσιμες. Το αποτέλεσμα; Αφενός θυμώνουμε μαζί τους και αφετέρου αρχίζουμε να σκεφτόμαστε μήπως έχουν δίκιο (παθαίνοντας κρίση προσωπικότητας). Η αλήθεια είναι ότι καμιά φορά οι φίλοι κρίνουν πιο καθαρά πράγματα που εμείς βλέπουμε διογκωμένα μέσα από το φίλτρο της πατρότητας ή της μητρότητας. Από την άλλη, οι άτεκνοι φίλοι δεν έχουν –γιατί δεν οφείλουν να έχουν- την εγρήγορση και την ετοιμότητα που έχουμε εμείς σε ότι αφορά στην υγεία και την καλή κατάσταση ενός παιδιού.
Τι κάνουμε: Φιλτράρουμε τις επισημάνσεις των φίλων μας και αντιδρούμε αναλόγως, χωρίς ενοχές. Όπως και να έχει, δική μας ευθύνη είναι το παιδί και εμείς ξέρουμε ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος να το μεγαλώσουμε.

5. Δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν ήρθες στο πάρτυ
Κανονίζουν αυτή τη συνάντηση εδώ και εβδομάδες, έχουμε δηλώσει συμμετοχή και την ώρα που είμαστε έτοιμοι για την μεγάλη έξοδο από το σπίτι, το παιδί ανεβάζει πυρετό. Η αντίδραση των φίλων όταν τους τηλεφωνούμε για ακύρωση: «Τι; Δεν θα έρθεις; Μα είναι δυνατόν να χάσεις το πάρτυ;», λες και εμείς προτιμάμε να κλειστούμε στο σπίτι και να χάσουμε το event. Μας μιλάνε λες και τους είπαμε πως αποφάσισαμε να κλειστούμε στο μοναστήρι, δεν κρύβουν την απογοήτευσή τους, μας ειρωνεύονται, κάποιοι θυμώνουν και θεωρούν ότι τους σνομπάρουμε ή ότι υπερβάλλουμε.
Τι κάνουμε: Το χρέος μας, που σίγουρα δεν είναι να αφήσουμε το παιδί και να τρέχουμε στα πάρτυ για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό των φίλων που είναι μακριά νυχτωμένοι. Η κατάσταση έχει αλλάξει, οι προτεραιότητες επίσης και οι φίλοι οφείλουν να το καταλάβουν. Διαφορετικά, το πρόβλημα είναι δικό τους.

6. Του δίνουν να φάει σοκολάτες και πατατάκια
Κάνουμε τιτάνιες προσπάθειες να κρατήσουμε τις ακατάλληλες τροφές μακριά από το στοματάκι του παιδιού. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να του εξηγούμε πόσο κακή είναι η ζάχαρη, τα πατατάκια, τα κρουασάν, οι καραμέλες. Και εκείνοι έρχονται και μας ακυρώνουν πανηγυρικά. Σε κάθε τους επίσκεψη έρχονται φορτωμένοι με όλους τους απαγορευμένους καρπούς και εμείς μένουμε να μετράμε τις μπουκιές του παιδιού που μοιάζει να σκέφτεται: «Πολύ καλός αυτός ο φίλος της μαμάς και του μπαμπά, να τον καλούμε πιο συχνά!».
Τι κάνουμε: Face control. Κάθε φορά που έρχονται στο σπίτι οι φίλοι με τα ακατάλληλα δώρα, τους περνάμε από εξονυχιστικό έλεγχο και τους αδειάζουμε τις τσέπες από ό,τι κρίνουμε εμείς ακατάλληλο. Για πιο δραστικά αποτελέσματα τούς δίνουμε το μήνυμα με σαφήνεια ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τους μιλήσουμε έντονα: Το παιδί δεν πρέπει να τρώει άχρηστες τροφές, είναι θέμα υγείας, τέλος!

7. Του δίνουν να δοκιμάσει κρασί
Έχουμε βγει για φαγητό με τους φίλους μαζί και το παιδί μας. Το...ρομαντικό μας σκεπτικό είναι ότι το παιδί πρέπει να κοινωνικοποιηθεί, ότι θα ωφεληθεί αν περνάει χρόνο με εμάς και τους φίλους μας, ότι θα κάνει καλό σε όλους να συνηθίσει να βγαίνει μαζί με τους μεγάλους κλπ. Και ξαφνικά το σύμπαν καταρρέει! Οι φίλοι μας αποφασίζουν να κάνουν το παιδί πειραματόζωο και του δίνουν να δοκιμάσει κρασί.
Τι κάνουμε: Την επόμενη φορά που θα ακούσουμε τη φράση: «Έλα μωρέ, τι θα πάθει με λίγο κρασάκι; Πώς κάνεις έτσι;», δείχνουμε τα δόντια μας και ζητάμε από τους φίλους μας να σταματήσουν τις ανοησίες. Ας περιμένουν μέχρι να κάνουν οι ίδιοι παιδιά. Τότε θα έχουν την ευκαιρία για δοκιμές και πειράματα τέτοιου είδους.

8. Του λένε τα δικά σου ελαττώματα στο σχολείο
Εμείς εξηγούμε στο παιδί πόσο σημαντικά είναι τα μαθηματικά για τη ζωή του και για ποιούς λόγους πρέπει να μελετάνε μέχρι που οι παιδικοί μας φίλοι έρχονται και του λένε: «Καλά, η μαμά σου στο σχολείο ήταν σκράπας στα μαθηματικά». Εμείς το ρωτάμε αν έκανε τα μαθήματά του και εκείνοι σχολιάζουν: «Ναι, για ρώτα τον μπαμπά σου. Πόσες ώρες διάβαζε στην ηλικία σου;» Και συνεχίζουν αραδιάζοντας αναμνήσεις από τα κατορθώματά μας τις κοπάνες, την αγενή συμπεριφορά προς τους δασκάλους, τις τιμωρίες.  Είναι προφανές ότι αυτή η κατηγορία φίλων έχει μαύρα μεσάνυχτα σε ότι αφορά στα παιδιά και το μεγάλωμά τους.
Τι κάνουμε: Δίνουμε στους φίλους μας δωρεάν μαθήματα παιδικής ψυχολογίας: Δεν μπορούν να στερούν από το παιδί το δικαίωμα να έχει εμπιστοσύνη στον γονιό του και να τον θεωρεί πρότυπο προς μίμηση. Το παιδί έχει πλάσει μια ιδανική εικόνα για τον γονιό του. Αν του γκρεμίζουν αυτή την εικόνα με τα σχόλια και τις διαβολές τους, κάνουν κακό στον συναισθηματικό του κόσμο. Το παιδί πρέπει να σέβεται τον γονιό. Αυτό που θεωρούν οι φίλοι αθώο αστειάκι, στην πραγματικότητα είναι πολύ σοβαρό. Το παιδί αμφιβάλει για όσα του λέει ο γονιός και ο σεβασμός γίνεται εύθραυστος.

9. Φέρνουν στο παιδί ακατάλληλα δώρα
Το κίνητρό τους είναι αγνό. Θέλουν να αγοράσουν το καλύτερο δώρο για το μωρό μας και συνήθως το έχουν χρυσοπληρώσει. Καταφθάνουν στο σπίτι μας φορτωμένοι με ντραμς και κιθάρες που μας παίρνουν τα αυτιά ή με τεράστιους λούτρινους αρκούδους, δεινόσαυρους και δελφίνια που δεν έχουμε που να τα βάλουμε. Ή αγοράζουν ογκώδη ηλεκτροκίνητα αυτοκινητάκια και τηλεκατευθυνόμενα ελικόπτερα για το νεογέννητο αγοράκι μας.
Τι κάνουμε: Τους ευχαριστούμε θερμά, τους μαλώνουμε που ξοδεύτηκαν και τους εξηγούμε ευγενικά για ποιούς λόγους οι επιλογές τους είναι προβληματικές. Τους προτείνουμε την επόμενη φορά να πάμε μαζί για την αγορά δώρων. Για καλό και για κακό, προτού ανοίξουμε το παιχνίδι, το τσεκάρουμε και αν δεν είναι κατάλληλο, το πηγαίνουμε στο κατάστημα για αλλαγή.

10. Του βάζουν ιδέες
«Θες παρέα; Πες στη μαμά να σου κάνει ένα αδερφάκι», «Την Κυριακή να πεις στον μπαμπά να σε πάει στο γήπεδο», «Σου αρέσουν τα σκυλάκια; Γιατί δεν ζητάς από τη μαμά να σου πάρει ένα;». Το παιδί επανέρχεται δριμύτερο σε εμάς, γεμάτο απαιτήσεις και εμείς καλούμαστε να βγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά και να γίνουμε οι κακοί της υπόθεσης.
Τι κάνουμε: Βάζουμε βέτο και εξηγούμε στους φίλους μας πως σε ό,τι αφορά στο παιδί, από εδώ και πέρα μπαίνει λογοκρισία. Αν θέλουν να το παίξουν καλοί, μπορούν εκείνοι να αναλάβουν την Κυριακάτικη βόλτα του παιδιού, μπορούν να του κάνουν δώρο ένα σκυλί (αρκεί να το κρατάνε εκείνοι στο δικό τους σπίτι), μπορουν να κάνουν ένα παιδί για να έχει παρέα το δικό μας!

11. Σου πουλάνε θεωρία
Κάθε φορά που ανακύπτει ένα ζήτημα π.χ. το παιδί μας κλαίει μέσα στο σούπερ μάρκετ, ανοίγουν το κουτάκι με τις γενικές θεωρίες περί σωστής ανατροφής: «Το παιδί πρέπει να μάθει τι θα πει πειθαρχία», «Όταν κλαίει μέσα στον κόσμο, το απομακρύνεις και του εξηγείς για ποιούς λόγους δεν είναι σωστό να σε φέρνει σε δύσκολη θέση» μπλα, μπλα, μπλα.
Τι κάνουμε: Αν ο φίλος που πουλάει θεωρία δεν είναι παιδοψυχολόγος, παιδίατρος, διατροφολόγος με ειδίκευση στα παιδιά, παιδοδοντίατρος, δάσκαλος ή νηπιαγωγός, τα ακούμε βερεσέ!

12. Επιμένουν να πιστεύουν ότι εκείνοι δεν θα αλλάξουν όταν γίνουν γονείς (σε αντίθεση με εμάς που έχουμε γίνει υπερβολικοί, μίζεροι κλπ).
Τι κάνουμε: Περιμένουμε. Θα έρθει και η δική τους η σειρά και τότε θα τα πούμε!

 

Πηγή: http://www.babyspace.gr/Article/friends-without-children/245-619.html