γράφει η Έλσα Παπαγιαννοπούλου
Πολλά είχα διαβάσει για αυτήν την παράσταση και άλλες τόσες φωτογραφίες είδα να κυκλοφορούν όλο αυτό το διάστημα. Όταν έφτασα στο αρχαίο θέατρο του Δίον για να βγάλω εισιτήρια, η ουρά των κοριτσιών για να μπουν ήταν ήδη μεγάλη, και έτσι φοβούμενη ότι θα χάσω καλές θέσεις στήθηκα και εγώ. Μία ώρα και ένα τέταρτο πριν την έναρξη της παράστασης…..
Το θέατρο γέμισε με γρήγορους ρυθμούς και έμεινα με το στόμα κυριολεκτικά ανοιχτό όταν σκάει μύτη μία τάξη δημοτικού, μόνο κορίτσια φυσικά γύρω στα 10. Αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο γεγονός που με άφησε άφωνη…..
Και εδώ έχω να κάνω μία ειλικρινή αποκάλυψη …… ο Σάκης είναι θεός….. ο θεός Διόνυσος…
Η τραγωδία του Ευριπίδη μας οδηγεί να γίνουμε μάρτυρες της τιμωρίας του θεού Διόνυσου προς τις θείες του, αδελφές της μητέρας του Σεμέλης, οι οποίες αμφισβητούν την θεϊκή του καταγωγή. Έχοντας γυρίσει όλον τον τότε γνωστό κόσμο και έχοντας μεταλαμπαδεύσει την γνώση της οινοποιίας ο θεός γυρίζει στο τόπο της ανθρώπινης καταγωγής του με την μορφή ενός όμορφου νέου. Μυεί τις θείες του και όλες τις γυναίκες της Θήβας στην λατρεία του, και έτσι δημιουργεί τις αλαλάζουσες, μαινόμενες, κυριολεκτικά τρεμάμενες σύγκορμες Βάκχες, τον χορό της τραγωδίας. Με βάση τον Κιθαιρώνα και μέσα στην αλλοφροσύνη τους οι Βάκχες αρχίζουν να επιτίθενται στους άντρες που τολμούν να τις πλησιάσουν, ακόμα και στον αγγελιοφόρο του Πενθέα, γιού της Αγαύης αδελφής της Σεμέλης. Και όταν ο Πενθέας πλανεμένος από τον Διόνυσο, μεθυσμένος από το γλυκό κρασί, γεμάτος περιέργεια φτάνει στον Κιθαιρώνα να δει τις Βάκχες, αυτές τον διαμελίζουν και η μητέρα του κόβει το κεφάλι το οποίο φέρνει πίσω στην Θήβα νομίζοντας ότι είναι λεοντοκεφαλή. Το επιδεικνύει περήφανη στον πατέρα της Κάδμο, που μόλις έχει μαζέψει τα υπόλοιπα κομμάτια του εγγονού του, και ψάχνει απελπισμένα τον γιό της Πενθέα να το δει και αυτός. Μέχρι που κάποια στιγμή συνέρχεται και αντιλαμβάνεται τι έχει κάνει……
Ο Δημήτρης Λιγνάδης που σκηνοθετεί παραμένει πιστός στην αρχαία τραγωδία. Ο λόγος της παράστασης είναι σχεδόν έμμετρος, καθαρός, αντιληπτός από όλους. Αρκετές φορές οι ηθοποιοί εκφέρουν το αρχαίο κείμενο και αμέσως μετά το αποδίδουν σε νέα ελληνικά. Αυτό δεν είναι καθόλου κουραστικό γιατί έχουν διαλεχτεί 2-3 στίχοι κάθε φορά.
Η μουσική βασικό στοιχείο της παράστασης. Από το αρχικό σιγανό τραγούδισμα μιας μαυροφόρας που ανάβει το καντήλι σε ένα μικρό εκκλησάκι, στο ραπ τραγούδι των αγγελιοφόρων που δίνουν έτσι αναφορά για τα δρώμενα στον Κιθαιρώνα, μέχρι και το εκπληκτικό μοιρολόι για τον Πενθέα που δεν το λέει η ίδια η Αγαύη αλλά η μία μαυροφόρα μοιρολογίστρα.
Η Μαρία Κίτσου στο ρόλο της Αγαύης είναι εξαιρετική. Το κορύφωμα του δράματός της όταν αντιλαμβάνεται ότι στα χέρια της το κεφάλι τους γιου της είναι συγκλονιστικό.
Η Ρούλα Πατεράκη σαν Τειρεσίας και ο Γιάννης Καρατζογιάννης ως Κάδμος καλοί. Πολύ καλύτερος ο Δημήτρης Πασσάς στο ρόλο του Πενθέα.
Ο χορός, οι Βάκχες, καθηλωτικές. Η κίνηση των γυναικών, η αλλοφροσύνη τους εκπληκτικά δοσμένες. Δεν μπόρεσα να βρω στο site του Θεάτρου Αργώ τα ονόματα των γυναικών που αποτελούσαν τον χορό και δεν αγόρασα το πρόγραμμα. Θα ήθελα πάντως να αναφέρω ότι οι τρεις νέγρες ηθοποιοί, που σε άπταιστα ελληνικά απέδιδαν τα χορικά, ήταν εξαιρετικές.
Νέγροι είναι και οι τρεις αγγελιοφόροι που και αυτοί μάγεψαν το κοινό με την ραπ αναφορά τους στο Πενθέα.
Και ερχόμαστε στον κύριο Σάκη Ρουβά. Το καθηλωτικός νομίζω είναι πολύ λίγο για να περιγράψω μία εξαιρετική παρουσία πάνω στην σκηνή, με πεντακάθαρη άρθρωση. Ζούσε το κάθε δευτερόλεπτο της παράστασης. Ακόμα και όταν δεν είχε λόγο και καθόταν στο βάθος της σκηνής δεν ήταν αμέτοχος. Κατά την διάρκεια των χορικών το τρέμουλο του κορμιού του ήταν αυτό που έδινε στις Βάκχες την αλλόφρονα κίνησή τους. Σαν να κρατούσε αόρατα σχοινιά που έδιναν ζωή σε άψυχες κούκλες.
Εμπιστεύτηκα τον Δημήτρη Λιγνάδη που εμπιστεύτηκε τον θεό Διόνυσο στον Σάκη Ρουβά και βγήκα απόλυτα κερδισμένη. Αν δεν μπορείτε να δείτε πολλές παραστάσεις και έχετε να διαλέξετε μεταξύ άλλων, νομίζω ότι πρέπει να δείτε οπωσδήποτε τις Βάκχες. Είναι η παράσταση που σε αποζημιώνει για αρκετές «εκτελέσεις» αρχαίων τραγωδιών τα προηγούμενα χρόνια.
Αυτό φάνηκε και από το κοινό που ήταν παρών στο αρχαίο θέατρο του Δίον. Δεν κούνησε βλέφαρο, δεν πήρε ανάσα για δύο ολόκληρες ώρες. Και όταν τελείωσε άργησε να αντιδράσει ακόμα μαγεμένο. Το χειροκρότημα νομίζω τα έλεγε όλα, καθώς και το γεγονός ότι, εν αντιθέσει με άλλες παραστάσεις που έχω δει στο συγκεκριμένο θέατρο το οποίο αδειάζει κατά την διάρκεια του χειροκροτήματος για να μην μπλοκάρουν ταυτόχρονα όλα τα σταθμευμένα αυτοκίνητα, στις Βάκχες δεν έφυγε κανένας, ούτε κατά το χειροκρότημα αλλά και ούτε αμέσως μετά. Κάτι μας κρατούσε εκεί καθηλωμένους.
Μας ξεπροβόδησε η γλυκύτατη κυρία Αιμιλία Υψηλάντη που έστεκε στην έξοδο στο stand με το πρόγραμμα της παράστασης. Εξάλλου η παράσταση είναι του Θεάτρου Αργώ.
Πολλά είχα διαβάσει για αυτήν την παράσταση και άλλες τόσες φωτογραφίες είδα να κυκλοφορούν όλο αυτό το διάστημα. Όταν έφτασα στο αρχαίο θέατρο του Δίον για να βγάλω εισιτήρια, η ουρά των κοριτσιών για να μπουν ήταν ήδη μεγάλη, και έτσι φοβούμενη ότι θα χάσω καλές θέσεις στήθηκα και εγώ. Μία ώρα και ένα τέταρτο πριν την έναρξη της παράστασης…..
Το θέατρο γέμισε με γρήγορους ρυθμούς και έμεινα με το στόμα κυριολεκτικά ανοιχτό όταν σκάει μύτη μία τάξη δημοτικού, μόνο κορίτσια φυσικά γύρω στα 10. Αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο γεγονός που με άφησε άφωνη…..
Και εδώ έχω να κάνω μία ειλικρινή αποκάλυψη …… ο Σάκης είναι θεός….. ο θεός Διόνυσος…
Η τραγωδία του Ευριπίδη μας οδηγεί να γίνουμε μάρτυρες της τιμωρίας του θεού Διόνυσου προς τις θείες του, αδελφές της μητέρας του Σεμέλης, οι οποίες αμφισβητούν την θεϊκή του καταγωγή. Έχοντας γυρίσει όλον τον τότε γνωστό κόσμο και έχοντας μεταλαμπαδεύσει την γνώση της οινοποιίας ο θεός γυρίζει στο τόπο της ανθρώπινης καταγωγής του με την μορφή ενός όμορφου νέου. Μυεί τις θείες του και όλες τις γυναίκες της Θήβας στην λατρεία του, και έτσι δημιουργεί τις αλαλάζουσες, μαινόμενες, κυριολεκτικά τρεμάμενες σύγκορμες Βάκχες, τον χορό της τραγωδίας. Με βάση τον Κιθαιρώνα και μέσα στην αλλοφροσύνη τους οι Βάκχες αρχίζουν να επιτίθενται στους άντρες που τολμούν να τις πλησιάσουν, ακόμα και στον αγγελιοφόρο του Πενθέα, γιού της Αγαύης αδελφής της Σεμέλης. Και όταν ο Πενθέας πλανεμένος από τον Διόνυσο, μεθυσμένος από το γλυκό κρασί, γεμάτος περιέργεια φτάνει στον Κιθαιρώνα να δει τις Βάκχες, αυτές τον διαμελίζουν και η μητέρα του κόβει το κεφάλι το οποίο φέρνει πίσω στην Θήβα νομίζοντας ότι είναι λεοντοκεφαλή. Το επιδεικνύει περήφανη στον πατέρα της Κάδμο, που μόλις έχει μαζέψει τα υπόλοιπα κομμάτια του εγγονού του, και ψάχνει απελπισμένα τον γιό της Πενθέα να το δει και αυτός. Μέχρι που κάποια στιγμή συνέρχεται και αντιλαμβάνεται τι έχει κάνει……Ο Δημήτρης Λιγνάδης που σκηνοθετεί παραμένει πιστός στην αρχαία τραγωδία. Ο λόγος της παράστασης είναι σχεδόν έμμετρος, καθαρός, αντιληπτός από όλους. Αρκετές φορές οι ηθοποιοί εκφέρουν το αρχαίο κείμενο και αμέσως μετά το αποδίδουν σε νέα ελληνικά. Αυτό δεν είναι καθόλου κουραστικό γιατί έχουν διαλεχτεί 2-3 στίχοι κάθε φορά.
Η μουσική βασικό στοιχείο της παράστασης. Από το αρχικό σιγανό τραγούδισμα μιας μαυροφόρας που ανάβει το καντήλι σε ένα μικρό εκκλησάκι, στο ραπ τραγούδι των αγγελιοφόρων που δίνουν έτσι αναφορά για τα δρώμενα στον Κιθαιρώνα, μέχρι και το εκπληκτικό μοιρολόι για τον Πενθέα που δεν το λέει η ίδια η Αγαύη αλλά η μία μαυροφόρα μοιρολογίστρα.Η Μαρία Κίτσου στο ρόλο της Αγαύης είναι εξαιρετική. Το κορύφωμα του δράματός της όταν αντιλαμβάνεται ότι στα χέρια της το κεφάλι τους γιου της είναι συγκλονιστικό.
Η Ρούλα Πατεράκη σαν Τειρεσίας και ο Γιάννης Καρατζογιάννης ως Κάδμος καλοί. Πολύ καλύτερος ο Δημήτρης Πασσάς στο ρόλο του Πενθέα.
Ο χορός, οι Βάκχες, καθηλωτικές. Η κίνηση των γυναικών, η αλλοφροσύνη τους εκπληκτικά δοσμένες. Δεν μπόρεσα να βρω στο site του Θεάτρου Αργώ τα ονόματα των γυναικών που αποτελούσαν τον χορό και δεν αγόρασα το πρόγραμμα. Θα ήθελα πάντως να αναφέρω ότι οι τρεις νέγρες ηθοποιοί, που σε άπταιστα ελληνικά απέδιδαν τα χορικά, ήταν εξαιρετικές.
Νέγροι είναι και οι τρεις αγγελιοφόροι που και αυτοί μάγεψαν το κοινό με την ραπ αναφορά τους στο Πενθέα.
Και ερχόμαστε στον κύριο Σάκη Ρουβά. Το καθηλωτικός νομίζω είναι πολύ λίγο για να περιγράψω μία εξαιρετική παρουσία πάνω στην σκηνή, με πεντακάθαρη άρθρωση. Ζούσε το κάθε δευτερόλεπτο της παράστασης. Ακόμα και όταν δεν είχε λόγο και καθόταν στο βάθος της σκηνής δεν ήταν αμέτοχος. Κατά την διάρκεια των χορικών το τρέμουλο του κορμιού του ήταν αυτό που έδινε στις Βάκχες την αλλόφρονα κίνησή τους. Σαν να κρατούσε αόρατα σχοινιά που έδιναν ζωή σε άψυχες κούκλες.
Εμπιστεύτηκα τον Δημήτρη Λιγνάδη που εμπιστεύτηκε τον θεό Διόνυσο στον Σάκη Ρουβά και βγήκα απόλυτα κερδισμένη. Αν δεν μπορείτε να δείτε πολλές παραστάσεις και έχετε να διαλέξετε μεταξύ άλλων, νομίζω ότι πρέπει να δείτε οπωσδήποτε τις Βάκχες. Είναι η παράσταση που σε αποζημιώνει για αρκετές «εκτελέσεις» αρχαίων τραγωδιών τα προηγούμενα χρόνια.
Αυτό φάνηκε και από το κοινό που ήταν παρών στο αρχαίο θέατρο του Δίον. Δεν κούνησε βλέφαρο, δεν πήρε ανάσα για δύο ολόκληρες ώρες. Και όταν τελείωσε άργησε να αντιδράσει ακόμα μαγεμένο. Το χειροκρότημα νομίζω τα έλεγε όλα, καθώς και το γεγονός ότι, εν αντιθέσει με άλλες παραστάσεις που έχω δει στο συγκεκριμένο θέατρο το οποίο αδειάζει κατά την διάρκεια του χειροκροτήματος για να μην μπλοκάρουν ταυτόχρονα όλα τα σταθμευμένα αυτοκίνητα, στις Βάκχες δεν έφυγε κανένας, ούτε κατά το χειροκρότημα αλλά και ούτε αμέσως μετά. Κάτι μας κρατούσε εκεί καθηλωμένους.
Μας ξεπροβόδησε η γλυκύτατη κυρία Αιμιλία Υψηλάντη που έστεκε στην έξοδο στο stand με το πρόγραμμα της παράστασης. Εξάλλου η παράσταση είναι του Θεάτρου Αργώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου