Βόλτα η ...θεραπευτική.....

Τον τελευταίο καιρό το κέντρο της Θεσσαλονίκης έμοιαζε σχεδόν άδειο. Και δεν μιλάω για τα κλειστά καταστήματα που πολλαπλασιάζονται με ραγδαίο ρυθμό.
Μιλάω για την έλλειψη κόσμου. Καταλάβαινα γιατί τα ανοιχτά μαγαζιά δεν έχουν πελάτες μέσα. Όλοι μας δεν τολμούσαμε να μπούμε γιατί δεν είχαμε, εκτός όλων των άλλων, και διάθεση για να αγοράσουμε κάτι.
Δεν συζητώ για τα βράδια που τα μπαράκια και τα εστιατόρια ήταν άδεια.
Και ξαφνικά πριν από περίπου δύο βδομάδες ο κόσμος άρχισε να κάνει βόλτα. Η παλιά βόλτα που κάναμε όταν ήμουν παιδί. Που γινόταν και στα χωριά κάθε Σάββατο και Κυριακή βράδυ.
Απλή βόλτα χωρίς σκοπό.
Παρέες, οικογένειες, ζευγάρια, άρχισαν να κάνουν βόλτα.
Γέμισε η παραλία, η Τσιμισκή, η Αριστοτέλους.........
Το βράδυ τα μπαράκια άρχισαν να έχουν περισσότερους θαμώνες. Με ένα ποτήρι κρασί ή  μια μπύρα. Τα πιο οικονομικά των καταλόγων.
Άρχισαν ξανά τα γέλια.
Ο κόσμος στον δρόμο δεν κοιτάει κάτω όπως τόσα χρόνια τώρα, που δεν ήθελε κανένας να διασταυρώνει το βλέμμα του με κάποιον άλλο. Ο κόσμος έχει το βλέμμα ψηλά, ψάχνει, κοιτάει τους άλλους στα μάτια. Όταν σε σκουντάει κάποιος δεν υπάρχει η αδιαφορία και το αγριοκοίταγμα, υπάρχει ένα πολύ-πολύ δειλό χαμόγελο και μια συγνώμη.
Τα βλέμματα είναι διερευνητικά. Ψάχνουν να βρουν αν υπάρχει και στους άλλους ή ίδια ψυχολογική κατάσταση. Αν υπάρχει στέρηση. Αν υπάρχει ανέχεια. Ο κόσμος ψάχνει να βρει και άλλους σαν αυτόν. Να καταλάβει ότι όλα αυτά που συμβαίνουν δεν αφορούν μόνο τον ίδιο προσωπικά. Αλλά όλους μας. Να καταλάβει ότι δεν είναι μόνο ο ίδιος που υποφέρει. Υπάρχουν και άλλοι.
Ο κόσμος έχει το βλέμμα ψηλά και αναζητάει ελπίδα. Στήριξη. Ο κόσμος ψάχνει να καταλάβει.
Και υπάρχει μία επαναλαμβανόμενη φράση που ακούω όλο και ποιο συχνά : "Δεν κάνω τίποτα τώρα, ας έρθει πρώτα η Ανοιξη"......
Το λέω και εγώ πολλές φορές. Ας έρθει η Άνοιξη και βλέπουμε.
Τώρα δεν ξέρω αν αναφερόμαστε στην εποχή της Άνοιξης που θα έρθει σίγουρα σε 4 μήνες, ή σε μια άλλη άνοιξη... Μια άνοιξη που περιμένουμε μετά από τον βαρύ χειμώνα που ζούμε....
Δεν ξέρω..
Το γεγονός όμως είναι ότι ο κόσμος βγήκε από το σπίτι του. Ο κόσμος αλλάζει.... Ψάχνει να βρει διεξόδους. Και θα τις βρεί....
Η ελπίδα άναψε μια μικρή σπίθα στα μάτια. Τώρα που τίποτα δεν είναι δεδομένο, που όλα αλλάζουν από την μια στιγμή στην άλλη. Τώρα που το αβέβαιο μέλλον μας ξύπνησε. Και μας ξύπνησε άγρια, βάναυσα. Τώρα που κοιτάξαμε γύρω μας και είδαμε τι είχαμε κάνει και εμείς. Τώρα που καταλάβαμε τον πλασματικό παράδεισο στον οποίο ζούσαμε.
Κάντε μία βόλτα κάτω στο κέντρο. Σηκώστε το κεφάλι και κοιτάξτε τους άλλους στα μάτια. Χαμογελάστε αν κάτι συμβεί..... Γεμίστε το βλέμμα σας με ελπίδα. Μην αφήσετε ζοφερές σκέψεις να σας καταβάλουν....
Μία βόλτα με τέτοιο τρόπο είναι απίστευτα θεραπευτική....... Λυτρωτική.....

Έλσα Παπαγιαννοπούλου