Οι Πύλες της Τροίας (Γκλυν Αϊλιφ)….

γράφει η Έλσα Παπαγιαννοπούλου

Θα είμαι ειλικρινής. Μυθολογία, και ιστορία ήταν μαθήματα αγκαρία όταν ήμουν στο σχολείο. Και μετά, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ΄80, καθηλώθηκα μπροστά στην μικρή οθόνη για να παρακολουθήσω το σήριαλ «Εγώ ο Κλαύδιος». Έτσι γνώρισα τον λάτρη της αρχαίας Ελλάδας και Ρώμης, Ρόμπερτ Γκρέιβς, ο οποίος μέσα από το βιβλίο του «Ηρακλής ο συνταξιδιώτης μου» μου δίδαξε σχεδόν όλη την μυθολογία της Ελλάδας.

Μετά στην ζωή μου ήρθε ο Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι, με τα συναρπαστικά βιβλία του. Τον ξέρετε όλοι. Αν δεν διαβάσατε την τριλογία ¨Μέγας Αλέξανδρος» σίγουρα είδατε την ταινία.

Φέτος με κέρδισε ο Γκλυν Άϊλιφ. Πήρα τυχαία το βιβλίο «Οι πύλες της Τροίας» μη γνωρίζοντας ότι αποτελεί το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας για τον Οδυσσέα. Ο Άιλιφ συνδυάζει το πάθος για την αρχαία Ελλάδα με μία άκρως συναρπαστική πένα. Αρχίζεις το βιβλίο και παρόλο που ξέρεις τι θα γίνει στο τέλος, πραγματικά δεν μπορείς να το αφήσεις. Το μυαλό σου είναι συνέχεια εκεί.
Όπως και οι δύο προηγούμενοι αγαπημένοι μου ιστορικοί συγγραφείς, έτσι και αυτός συγκέντρωσε όλους τους σχετικούς με τον Οδυσσέα μύθους, επέλεξε αυτούς που θα βοηθούσαν καλύτερα στην εξέλιξη των βιβλίων του, και προσθέτοντας μόνο ένα φανταστικό πρόσωπο με μία πολύ μικρή παραλαγή σε έναν μύθο παρουσιάζει την ζωή του Ιθακήσιου βασιλιά.

«Στις πύλες της Τροίας» ακολουθούμε τον πολυμήχανο άνδρα από τις ακτές της Ιθάκης  μέχρι την πρώτη μάχη μπροστά στις Σκαιές Πύλες.  Τον γνωρίζουμε σαν απλό άνθρωπο όχι σαν τον ήρωα Οδυσσέα της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Η γλαφυρή πένα του Άυλιφ αφηγείται τις ανησυχίες, τον πόνο, τον διχασμό ανάμεσα στην οικογένεια και την δόξα, τις προσπάθειές του να αποτρέψει με κάποιον τρόπο τον πόλεμο για να μην αποχωριστεί, σύμφωνα με τον χρησμό, την Πηνελόπη και τον νεογέννητο Τηλέμαχο για 20 ολόκληρα χρόνια. Την ευστροφία του, την διαίσθησή του και το μεγάλο αίσθημα τιμής που τον ακολουθούσε πάντα.

Παράλληλα φυσικά παρακολουθούμε και την φυγή της Ελένης με τον Πάρη. Εδώ ο συγγραφέας έχει επιλέξει την εκδοχή όχι της απαγωγής αλλά της συναινετικής φυγής της. Φεύγει με τον μικρότερο γιό της αφήνοντας τα άλλα τρία παιδιά πίσω. Η ανησυχία της για αυτά, η αγάπη της για τον Πάρη και οι ενοχές της για τον επικείμενο πόλεμο αποτυπώνονται με ένταση.

Η έκπληξη είναι η Κλυταιμνήστρα. Ο Αγαμέμνονας την θεωρεί μάγισσα, μεγαλωμένη και διδαγμένη στην παλιά θρησκεία. Λατρεύει την Θεά, την Γαία, επικοινωνεί κατευθείαν με αυτή παίρνοντας η ίδια τους χρησμούς (δυστυχώς οι αναφορές στην παλιά θρησκεία, αυτήν πριν το Δωδεκάθεο, που επικρατούσε στις μητριαρχικές κοινωνίες είναι πάρα πολύ λίγες στα αρχαία γραπτά και έτσι το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό  δεν αναπτύσσεται καθόλου).

Στο βιβλίο φυσικά βρίσκουμε και όλους τους άλλους ομηρικούς ήρωες, ο κάθε ένας με τις δικές του ανησυχίες, με έπαρση, με αλαζονεία, με πείσμα, με μίσος. Με αυτά φορτωμένοι μπαίνουν στο 1200 ελληνικά πλοία και δίνουν την πρώτη μάχη στην Τροία, η περιγραφή της οποίας δεν είναι καθόλου βαρετή. Μέσα από αυτή τους βλέπουμε όλους να μεταμορφώνονται, από άντρες σε πολεμιστές. Σε ήρωες.

Τώρα βέβαια άρχισα την τριλογία του Οδυσσέα λίγο ανάποδα. Δεν πειράζει. Θα διαβάσω τώρα τον πρώτο τόμο, «Η γυναίκα της Σπάρτης»,  και περιμένω την κυκλοφορία του τρίτου «Η πανοπλία του Αχιλλέα».
 
Η τριλογία του Οδησσέα, Γκλυν Άϊλιφ
«Η γυναίκα της Σπάρτης», «Οι πύλες της Τροίας», » Η πανοπλία του Αχιλλέα» (εκδόσεις Πατάκη)

Πηγή: http://city-culture.gr/2013/06/i-piles-tis-trias-gklin-ailif/