Η αδελφή μου χρησιμοποιεί την σωματική βία ως μέσο τιμωρίας στο παιδί της, το οποίο πάει στην Α' δημοτικού. Του φωνάζει και το χτυπάει με το παραμικρό. Ποιες ψυχολογικές επιπτώσεις μπορεί να έχει η βία σε ένα μικρό παιδί;
Αν αυτό το παιδάκι το προδίδουν οι ίδιοι οι γονείς του που είναι όλος του ο συναισθηματικός κόσμος τότε τι εμπιστοσύνη μπορεί άραγε να χτίσει στον έξω κόσμο όσο μεγαλώνει; Πώς θα εντάξει μέσα του τον παραλογισμό που βιώνει;
Το κακοποιημένο παιδί νιώθει ότι το ίδιο φταίει για τη βία που εισπράττει, υποκύπτοντας σε χρόνια συναισθήματα ενοχής. Πιστεύει άθελά του ότι η βία είναι φυσική, ότι είναι σαν το νερό που πίνεις, ότι η αγάπη ταυτίζεται με τον πόνο, ότι προστασία δεν υπάρχει όταν είσαι ευάλωτος, ότι ο διαχωρισμός «καλού» και «κακού» είναι αυθαίρετος κ.ο.κ.
Ο ψυχολογικός μηχανισμός της μαθημένης αβοηθησίας ενεργοποιείται. Παρά τις προσπάθειές του, το μικρό παιδί αδυνατεί να προβλέψει την επόμενη στιγμή που η μαμά θα ξεσπάσει. Η αφορμή είναι διαφορετική και τυχαία κάθε φορά, δίχως λογική και υπόσταση.
Μαθαίνει ότι είναι αβοήθητο δίχως τον έλεγχο πάνω σε αυτό που του συμβαίνει, νιώθει απόγνωση, παθητικά αποδέχεται την κατάστασή του, ταυτιζόμενο με τον ρόλο του θύματος.
Κακοποιημένο παιδί σημαίνει κακοποιημένη ζωή. Η ρευστότητα όμως, η αλλαγή και η εξέλιξη είναι και αυτά στοιχεία της ζωής. Η κακοποιημένη ζωή δεν είναι μοιραία. Τα τραύματα μπορούν να γίνουν αντικείμενο αποδοχής και υπέρβασης.
Η Μυρσίνη Κωστοπούλου είναι διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας-ψυχοθεραπεύτρια, email myrsi@hol.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου